The Dyslexic Hearts Club, oorspronkelijk gepubliceerd in 2014, is de tweede roman van Hanneke Hendrix. Hanneke Hendrix, geboren in 1980, groeide op in een kleine zuidelijke stad in Nederland. Ze studeerde schrijven aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en filosofie aan de Radboud Universiteit van Nijmegen. Als schrijfster schrijft Hendrix voor literaire productiebedrijven, radio, podcasts, theatergroepen, festivals en diverse tijdschriften. Haar eerste boek De Verjaardagen werd genomineerd voor de Diorafteprijs, de Academia Debuutprijs en de Vrouw- en Cultuurprijs.
In wezen is dit het verhaal van drie vrouwen die onder politiebewaking uit een bewaakte brandwondenunit ontsnappen om aan een gekke roadtrip te beginnen. Hun escapades krijgen brede publieke belangstelling, omdat de media dagelijks updates verspreiden over hun pogingen om gevangenschap te vermijden.
Drie rokende vrouwen
Het verhaal opent met drie vrouwen die een kleine ziekenhuiskamer delen. Alle drie hebben ernstige brandwonden van niet-ongevallige aard en worden vastgehouden in de kamer in afwachting van een gerechtelijk onderzoek. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Anna van Veen. Ze raakt al snel verstrengeld in het leven van haar twee kamergenoten, omdat ze persoonlijke verhalen met elkaar delen om de lange lege dagen in een kleine, besloten ruimte te verwerken.
Het tempo versnelt als de drie uit het ziekenhuis ontsnappen, een auto stelen en een landelijke achtervolging op gang brengen die de aandacht van het Nederlandse publiek trekt. Onderweg wordt de lezer blootgesteld aan verdere details van de situaties die ertoe leiden dat de vrouwen elkaar in het ziekenhuis ontmoeten. Extra personages worden geïntroduceerd als de drie kleding, voedsel, geld en voertuigen stelen in hun race om de autoriteiten te ontwijken.
Het plezier van relschoppen
Beschreven als eigenzinnig en bizar, kunnen de personages, de dialoog en het plot niet onder de loep worden genomen – maar toch is dit op de een of andere manier onderdeel van de pret. De persoonlijke verhalen die de drie vrouwen elkaar vertellen ontrafelen om meer feiten en minder fantasie op te nemen naarmate het verhaal vordert. Het is een effectief hulpmiddel dat Hendrix heeft gebruikt om ervoor te zorgen dat de lezer pagina’s om blijft slaan.
De titel van de roman verwijst naar de naam die de vrouwen zichzelf geven als ze ontdekken dat ze de eigenschap delen dat ze de gevoelens die ze hebben niet kunnen begrijpen, ook al hebben anderen de gevoelens vele malen aan hen uitgelegd. Het heeft ook betrekking op het lied van Paul Westerberg Dyslexic Hearts uit 1992.
De Dyslexic Hearts Club is een onderhoudend en makkelijk om te lezen. Vertaler David Doherty heeft de zwarte humor vakkundig verwerkt in de Engelse versie van de roman, die in 2016 werd gepubliceerd door World Editions. Met duidelijke overeenkomsten met de film Thelma en Louise smeekt deze roman om de eerste Nederlandse roadmovie te worden. De Dyslexic Hearts Club werd in 2014 genomineerd voor de BNG Literaire Prijs.
