Renate Dorrestein, geboren in 1954 in Amsterdam, begon haar werkzame leven als journaliste voor het tijdschrift Panorama. Haar eerste roman Buitenstaanders (1983) werd een bestseller en markeerde het begin van een ijverige carrière in de literatuur. Dorrestein publiceerde meer dan 30 fictieve en autobiografische boeken, waarvan sommige zijn vertaald of tot films gemaakt.

De collectie van Dorrestein werd in 1993 bekroond met de Annie Romein-prijs. Ze won de Vondelprijs voor de vertaling van haar roman Heart of Stone en werd genomineerd voor talrijke literaire prijzen, waaronder de Libris Literatuurprijs voor Een Sterke Man (A Strong Man) en de AKO-prijs voor Zonder Genade (Without Mercy). Dorrestein schreef tweemaal het nationale boek Week van het Nederlandse Boek, in 1997 en 2008.

The darkness that divides us

Oorspronkelijk gepubliceerd in 2003 als Het Duister dat Ons Scheidt, is deze onlangs verschenen versie vertaald door Hester Velmans en is beschikbaar voor Engelse lezers als The Darkness that Divides Us.

De roman is een familiedrama doordrenkt van mysterie. Het boek is verdeeld in drie delen, elk deel beslaat een periode van zes jaar. De 26 hoofdstukken zijn getiteld met een letter van het alfabet, beginnend met ‘A voor Abacus’ en eindigend met ‘Z voor Zeal’.

De verhaallijn draait om een Lucy, een Nederlands meisje dat haar vroege jeugd doorbrengt in een pastorie met haar moeder en hun twee mannelijke kostgangers, Ludo en Duco. Er wordt een tragische misdaad begaan, waardoor Lucy’s moeder naar de gevangenis wordt gestuurd en de zesjarige Lucy een drastische daling van de populariteit bij haar leeftijdsgenoten beleeft. Haar jeugd in dit idyllische Nederlandse dorp wordt een beproeving als de kinderen een constant regime van pesten beginnen.

In het tweede deel wordt Lucy’s moeder vrijgelaten uit de gevangenis en keert terug naar huis. De lokale gemeenschap is niet bereid om haar terug te laten keren in het leven dat ze voor haar opsluiting had. Ook Lucy is niet in staat haar relatie met haar moeder te herstellen en geeft de voorkeur aan het gezelschap en de begeleiding van Duco en Ludo. Op zoek naar een wondermiddel voor hun huiselijke onrust, ontsnappen de vier naar een leven van anonimiteit op het eiland Lewis in de Buiten-Hebriden. Hier krijgt Lucy de kans om haar jeugd opnieuw vorm te geven met de kinderen van het eiland.

Het laatste deel van het boek richt zich op Lucy’s vertrek uit Lewis en de zorg van haar voogden achterlaat voor Amsterdam, waar ze van plan is om zelfstandig te gaan wonen en naar de universiteit te gaan. Haar voornemen verdwijnt bij het zien van iemand uit haar verleden. Ze krijgt een angstaanval en is niet in staat om haar kamer te verlaten. Een ontmoeting met haar moeder op de laatste pagina’s lost het mysterie op dat door het verhaal heen geweven is en geeft vorm aan het leven van de hoofdpersonen.

Mooie, gelukkige mensen? Nee

Dorrestein schrijft niet over mooie mensen. Ze onthoudt zich van sentimentaliteit in haar karakterbeschrijvingen en kiest ervoor om hun gebreken bloot te leggen. Deze negatieve attributen zijn gemakkelijk te herkennen in de algemene bevolking. De kinderen in het boek zijn misschien avontuurlijk in hun capriolen, maar in het algemeen zijn ze geschreven als vervelende, vuile, destructieve pestkoppen. Volwassen personages missen empathie en worden gedreven door hun eigen onzekerheden.

Het plot is strak bij elkaar gehouden, waardoor de lezer wordt verleid om de geheimen die in latere pagina’s verborgen blijven, verder te ontrafelen. De vertaling van dit verhaal over gecompliceerde intermenselijke relaties is het werk van een uiterst bekwame vertaalster, Hester Velmans. The Darkness that Divides Us slaagt als Engelstalige roman en raden we zeker aan.