Eindelijk, na lang wachten, heeft de zon besloten Nederland te zegenen met een oneindig klein deel van zijn kernenergie. Het is zomer Dutchies! Dus haal die korte broek uit de kast, begraaf al je shirts en truien, breng wat zonnebrandcrème aan en begin een OCCUPY-beweging op de stranden, want je weet dat dit nooit lang zal duren. De enige vraag blijft nu nog: welke Nederlandse boeken nemen we mee naar het strand? Je gaat namelijk niet de hele dag zwemmen en in de zon liggen begint na een paar minuten ook saai te worden.

Hieronder volgt dus een kort overzicht van een aantal Nederlandstalige auteurs met wie je misschien je zonnige dagen door wilt brengen. Of niet.

Mulisch

Toen we eerder dit jaar Siegfried van Mulisch lazen, moesten we aan twee dingen denken. Ten eerste is de hoofdpersoon een van de meest pretentieuze, opgeblazen en snobistische personages die we ooit in een roman heb gezien en daarnaast is de hoofdpersoon volledig gebaseerd op de auteur van het boek. De arrogantie van Mulisch is legendarisch en bevat ook tenenkrullende momenten. Zoals dat hij beweert de personificatie van de Tweede Wereldoorlog te zijn en hij openlijk de realiteit van zijn eigen sterfelijkheid in twijfel trekt.

Hoewel deze uitspraken zijn verdedigd als grappen, is het duidelijk dat de man een ego heeft dat een middelgroot zonnestelsel zou kunnen vullen. We zijn echter niet te beroerd om krediet te geven wanneer dat gerechtvaardig is: Mulisch was een fantastische schrijver en we raden zijn romans zeker aan. Met name zijn magnum opus, De ontdekking van de hemel. Als je in ieder geval op zoek bent naar een roman over vriendschap die voortdurend wordt onderbroken door de lezingen over astrofysica, de Holocaust, de Gödeliaanse wiskunde, de marxistische strijd voor de afschaffing van de klassenprotesten, en diepgaande analyses van de oude mythologie.

Beoordeling: vier van de vijf sterren, want men geeft Mulisch simpelweg niet een lagere beoordeling dan dat.

Kluun

Waar moeten we beginnen? Kluun werd een paar jaar geleden erg populair na het uitbrengen van zijn autobiografische roman: Komt een vrouw bij de dokter. (De titel heeft de opstelling van een typische Nederlandse grap, zoals in: ‘Dus deze vrouw loopt het kantoor van de dokter binnen…’) De roman behandelt tot in detail een verschrikkelijke tragedie, namelijk het seksleven van de auteur, waarin soms zelfs zijn eigen vrouw is opgenomen. Kluun is een persoon die alles neemt wat maar beweegt. Het soort man over wie Eddie Murphy ooit grapte: “Als hij naar mijn huis komt, stopt de vis met zwemmen”.

Maar het zijn niet allemaal leuke en overspelige spelletjes, want op bepaalde plaatsen in het boek wordt de ontuchtingsmarathon onderbroken om uit te leggen hoe de vrouw van Kluun sterft. De slogan van deze literaire travestie, is dat Kluun zijn vrouw blijft bedriegen tot op het moment dat ze haar laatste adem uitblaast. Onverklaarbaar genoeg hebben sommige mensen zijn daden verdedigd, door te zeggen dat zijn overspel het resultaat was van zijn onvermogen om met de tragische ziekte van zijn vrouw om te gaan. Waardoor je je wel afvraagt waarom hij haar zou bedriegen terwijl ze aan kanker stierf, maar het feit dat hij haar vanaf de eerste dag al bedrogen heeft, niet meeneemt.

Geen grap: we hadden tranen in onze ogen toen we klaar waren met het lezen van het boek, maar dat gebeurt meestal als we moeten braken.

Harde maar eerlijke beoordeling: een oneindige hoeveelheid nul sterren, maar alleen omdat de wetten van de natuurkunde geen negatieve sterren toestaan. Kluun zuigt.

Frederik van Eeden

Er is een eeuwenoud gezegde dat de wereld rondgaat, dat je nooit je geslachtsdeel in waanzin moet steken. We zijn het daar volledig mee oneens, aangezien het geweldig is. Een betere versie van dit gezegde zou zijn: ga nooit een relatie aan met waanzin, trouw nooit met waanzin en wat je ook doet in dit leven, neem nooit kinderen met waanzin! Frederik van Eeden gaf ons allemaal een goede waarschuwing toen hij een roman schreef over een jonge vrouw die geleidelijk aan gestoord begon te worden. Van de koele meren des doods, is de wrede boodschap uit het begin van de 20ste eeuw dat sommige mensen, vooral de psychotische, niet vertrouwd moeten worden met je nakomelingen.

Beoordeling: drie van de vijf sterren. Het proza is vrij droog, maar het moraal van het verhaal is er een om te koesteren.

Herman Brusselmans

Brusselmans is zo’n beetje de Kurt Cobain van het romanschrijven, met uitzondering van het hele langer dan de leeftijd van 27 jaar leven. Lang behaard, somber, openlijk cynisch en daar trots op (al doet hij niet al te veel moeite om het te laten zien, want proberen is gelijk aan er om geven en dat doet hij niet). Zijn romans (en er zijn een hoop) zijn meestal pittige verhalen over zijn dagelijks leven in België. Een leven dat draait om alcohol, relaties, rijden op motorfietsen, voetbal en de totale banaliteit van alles.

Beoordeling: drieënhalf van de vijf sterren, voornamelijk door de meest zwarte humor en het af en toe een snaarstrelende sentiment (zijn memoires over zijn moeder zijn verfrissend aangrijpend zonder openlijk sentimenteel te zijn).

Paul Verhaeghen

Als geen ander plaatst Verhaeghen de lezer op het kruispunt tussen het subjectieve en het objectieve. Tussen koude, feitelijke wetenschap en de ongrijpbare magie van de menselijke ervaring. Zijn meest indrukwekkende roman, Omega minor, is een overweldigende reis die de lezer heen en weer voert tussen de verschillende zwaartepunten van de 20ste eeuw. De verschrikkingen van de Holocaust behandelen zonder ze te vernederen tot een goedkope truc voor instant drama, erotische scènes schrijven zonder dat ze een vulgaire prikkel zijn voor lezers om de pagina’s te blijven omslaan en onderwerpen als kwantummechanica, hindoeïstische mythologie, cognitieve wetenschap en speltheorie opnemen zonder pretentieus te worden (nou ja, meestal).

Verhaeghen weet hoe hij iets wat we ‘de complete roman’ willen noemen, moet schrijven. De literaire theorie van alles. We hebben nog nooit gezien dat een auteur zo’n Hercules-taak op zich nam, terwijl hij er toch in slaagt om te leveren. Om een slogan van Yathzee te stelen: “Absoluut subliem van begin tot eind”.

Beoordeling: vijf van de vijf sterren. Verheaghen is zonder twijfel de beste Nederlandstalige auteur die we tot nu toe in ons leven hebben gelezen.