Een boek over liefde en (samen)zijn. Osho zegt daarover o.a.: eerst moet je zelf zijn, en dan kun je je de buitenwereld en de anderen toewenden. Want samen te zijn betekent te ontdekken, en als het eigen wezen niet bekend is, waar is er dan plaats om de ander in haar/zijn eigenheid te zien en te begrijpen, en ja, zelfs te waarderen?
En het komt pas echt dichtbij als het antwoord gegeven wordt op de zo vaak gehoorde vraag: Waarom is het zo moeilijk een relatie aan te gaan?
Het antwoord laat een nieuwe vorm van relateren zien, waarin alle aspecten aan het licht komen: overgave, jaloezie, seks, scheiding, en het voortdurende streven naar ‘beter’ lief te hebben.

En hij citeert Kahlil Gibran, als die zegt: ‘Wees als twee pilaren die hetzelfde dak dragen, maar ga de ander niet bezitten, laat de ander onafhankelijk blijven. Draag hetzelfde dak – dat dak is liefde.’ Twee geliefden dragen iets onzichtbaars en iets enorm waardevols: een bepaalde poëzie van het wezenlijke, een bepaalde muziek die gehoord wordt in de verste uithoeken van hun bestaan. Ze dragen allebei, ze dragen een bepaalde harmonie, maar toch blijven ze onafhankelijk. Ze kunnen zichzelf aan de ander blootgeven, omdat er geen angst is. Ze weten dat ze bestaan. Ze kennen hun innerlijke schoonheid, ze kennen
hun innerlijke geur; er is geen angst.

De leidraad door het hele boek is de verlegging van het focussen op ‘ik’ naar ‘wij’, waardoor de uiteindelijke ervaring van al-eenheid mogelijk is.

uit hoofdstuck 1:

Je zegt: ‘Ik ben verliefd, en heb veel pijn geleden.
Je bent gezegend. Echt armzalig zijn die mensen, die nooit verliefd zijn geweest en nooit hebben geleden. Ze hebben helemaal niet geleefd. Verliefd zijn en lijden in liefde, is goed. Het is door het vuur gaan, het zuivert, het geeft je inzicht, het maakt je alerter. Dit is de uitdaging die je moet accepteren. Zij die deze uitdaging niet accepteren, blijven zonder ruggengraat.

Je zegt: ‘Ik ben verliefd, en heb veel pijn geleden, maar hoe dan ook ben ik nog steeds niet genegen afstand te doen van de droom, dat ik uiteindelijk een diepe vervulling in een liefdesaffaire vind. Hoe kan ik deze gehechtheid die zo rijk en toch zo pijnlijk is, overstijgen?

Ik zeg je niet je liefde af te wijzen, ik vertel je eenvoudig een feit – dat het je niet de hoogste voldoening brengt. Het ligt niet binnen mijn bereik, de aard der dingen te veranderen. Ik stel eenvoudig een feit vast. Als het aan mij lag, zou ik graag willen dat je in liefde de hoogste voldoening krijgt. Maar dat gebeurt niet. Wat kunnen we eraan doen? Twee plus twee is vier.

Het is een fundamentele levenswet, dat liefde je tot steeds diepere ongenoegens brengt. Uiteindelijk brengt de liefde je tot zo een ontevredenheid, dat je naar de ultieme geliefde gaat verlangen, je naar de ultieme liefdesverhouding gaat zoeken, de zoektocht naar waarheid. Het is enkel mogelijk wanneer je vele malen gefaald hebt, liefgehad en geleden hebt, en elk lijden je steeds meer bewustzijn gebracht heeft, steeds meer begrip. Op een dag komt de herkenning, dat liefde je een paar glimpen kan geven – en die glimpen zijn prima, en die glimpen zijn glimpen uit het onbekende – maar het kan je enkel glimpen geven, meer is niet mogelijk. Maar dat is ook al meer dan je verdragen kunt; maar zonder die glimpen ga je nooit op zoek en diepgaand onderzoeken.
Zij die niet liefgehad en geleden hebben, worden nooit zoekers – dat kunnen ze niet; ze hebben die kwaliteit niet verdiend, ze zijn het niet waard. Het is het exclusieve recht van de minnaar om grondig te zoeken naar de uiteindelijke liefdesverhouding.

Heb lief, en heb intenser lief. Lijd, en lijd intenser. Heb totaal lief en lijd totaal, want dit is zoals het onzuivere goud door vuur heen gaat en zuiver goud wordt.

Ik zeg je niet je liefdesverhoudingen te ontvluchten; ga er dieper in. Ik help mensen hun liefde te verdiepen, omdat ik weet dat liefde uiteindelijk faalt. En tenzij mensen uit eigen ervaring weten dat liefde uiteindelijk faalt, blijft hun zoektocht naar waarheid onecht.